7 Ιουνιου 1992

7-6-1992: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, ΛΑΡΙΣΑ, ΑΘΗΝΑΙΚΟ
Για πολλά χρόνια μετά από αυτή την αποφράδα ημέρα (7-6-1992, ημέρα που έπεσε ο Πανιώνιος στη Β΄Εθνική, για πρώτη φορά στην ιστορία του), το ανωτέρω σύνθημα δονούσε τις κερκίδες της Νέας Σμύρνης, από την πλευρά της Θύρας 3. Και η ανάμνηση του πρώτου αυτού υποβιβασμού (που τον ακολούθησε και δεύτερος) στοιχειώνει ακόμη τη μνήμη μας. Η περήφανη ομάδα της προσφυγιάς, η ομάδα του Δέδε, του Χάιτα, του Μαύρου, του Αναστόπουλου, του Σαραβάκου και των άλλων κολοσσών του ελληνικού ποδοσφαίρου, έπεσε για πρώτη φορά στη Β΄ΕΘνική, κηλιδώνοντας μιά λαμπρή ιστορία 100 και πλέον ετών. Κακά τα ψέματα, τίποτα μετά απ'αυτό, δεν είναι όπως πριν. Είναι απογητευτικό να ακούς από κάποια νεαρά παιδιά (που ανήκουν στους Πάνθηρες, τους Ιωνες ή άλλες συλλογικότητες του Πανιωνίου-όχι όλοι ευτυχώς) να λένε ότι εν ανάγκη δεν πειράζει ας πάμε και στη Δ΄Εθνική, αρκεί να είμαστε διαφορετικοί και περήφανοι, χωρίς επενδυτές με οικονομική ευρωστία, χωρίς υψηλούς στόχους κλπ. Ομως είναι άλλο να λες ότι δεν θα εγκαταλείψεις τον Πανιώνιο ότι κι αν του συμβεί (συμφωνώ κι επαυξάνω) και άλλο να συμβιβάζεσαι με αυτή την ιδέα, να χαμηλώνεις τους στόχους σου και να γίνεσαι looser (κάτι επιεικώς απαράδεκτο).
Η ιστορία του Πανιωνίου και το ειδικό του βάρος στο ελληνικό ποδόσφαιρο και τον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα, δεν επιτρέπει τέτοιες νοοτροπίες, που δίνουν στην κάθε (αε)ΚΟΥΛΑ το δικαίωμα να μας χλευάζει και να μας αποκαλεί ομαδούλα γειτονιάς. Γι αυτό όλοι εμείς, οι ενεργοί Πανιώνιοι (παράγοντες ΠΑΕ / Ερασιτέχνη, οργανωμένοι και ανέντακτοι ενεργοί φίλαθλοι, τεχνικό team κλπ), θα πρέπει να έχουμε σταθερά το βλέμμα προς υψηλούς στόχους και να επαγρυπνούμε, να διασφαλίζουμε και να επιδιώκουμε διοικητικές και αγωνιστικές εξελίξεις, που χωρίς να αιθεροβατούν, να βάζουν τις βάσεις για να ανέβει ένα σκαλί ψηλότερα η ομάδα και να γίνει τουλάιστον αντάξια εκείνης του Δέδε και του Χάιτα. Και να καλωσορίζουμε όποιον σοβαρό νέο παράγοντα / επενδυτή έχει τη δύναμη και τη φιλοδοξία να παρουσιάσει ένα σχετικό και αξιόπιστο σχέδιο για την ομάδα και όχι εκ προοιμίου να σπεύδουμε να τον αμφισβητήσουμε και να τον απαξιώσουμε, προτού κάν δούμε και ακούσουμε. Γιατί πολλές φορές τοότη η ομάδα, προδόθηκε από "Πανιωνάρες" εκ των ένδον. Το τι κατάφεραν όσοι τόσα χρόνια μπαινοβγαίνουν στις διοικήσεις της ομάδας, το είδαμε. Μπράβο για ότι προσέφεραν, αλλά είναι πιά καιρός ο ιστορικός Πανιώνιος να αλλάξει σελίδα. Φτάνει πιά οι ίδιοι και οι ίδιοι, φτάνει πιά η μιζέρια των χαμηλών πτήσεων ή ακόμα χειρότερα, της έλλειψης στόχων. Εδώ πράγματι ισχύει το ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ Η ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΜΕ. Δεν είναι δυνατόν να μη μπορεί ο Πανιώνιος να προσελκύσει έστω επενδυτές οικονομικής επιφάνειας τουλάχιστον ανάλογης άλλων ομάδων όπως ο Εργοτέλης, ο Ατρόμητος κλπ, ώστε με ένα συνετό σχέδιο διαχείρισης και μια μικρή επιπλέον οικονομική συμβολή που θα φέρει προστιθέμενη αξία έστω της τάξης των 500 χιλιάδων, βία 1 εκατ. ευρώ πάνω από τα προυπολογισμένα έσοδα, να εγγυάται την συγκρότηση μιας ανταγωνιστικής ομάδας στη Σούπερ Ληγκ. Μακάρι ο Κώστας Τσακίρης, να μπορούσε να επέστρεφε με ένα τέτοιο σχέδιο για να βοηθήσει, επιλέγοντας όμως αυτή τη φορά σωστούς και άξιους συνεργάτες. Ο ρόλος των φιλάθλων, είναι να στηρίξουν μια τέτοια εξέλιξη και να συσπειρωθούν γύρω από τον Ερασιτέχνη ως μέλη του όσοι μπορούν, για να εγγυώνται ότι είτε με, είτε χωρίς τέτοιον επενδυτή, τουλάχιστον δεν θα λαμβάνονται περίεργες αποφάσεις που θα υποθηκεύουν το μέλλον της ομάδας. Και όσοι νομίζουν ότι μέσω Πανιωνίου θα βγάλουν κι αυτοί το "κατι τίς" τους με ξεπούλημα παικτών (ή άλλες "παράλληλες δράσεις") ή θα ελεγχουν για προσωπικούς τους λόγους την ομάδα, ας μας κανουν τη χάρη να την αφήσουν επιτέλους ήσυχη να πορευτεί εκεί που πρέπει. Οποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Ο Πανιώνιος είναι ιδέα, όπως είχε πει ο Δημητρός Δάλλας, είναι πάνω από όλους εμάς και τα μικροσυμφέροντά μας.
Ας το βάλουν αυτό όλοι καλά στο μυαλό τους. Η κυανέρυθρη λίμνη που άντεξε τόσες τρικυμίες, είναι καιρός να μεγαλώσει για να επιβιώσει. Γιατί αν συνεχιστεί η ίδια μικρομίζερη πολιτική, δεν θάναι μακριά ο καιρός που θα στερέψει, που δεν θα γίνονται νέοι φίλαθλοι Πανιώνιοι. Αυτή η πατίνα των 120 χρόνων και η μαγιά των κατά καιρούς διακρίσεων της ομάδας (έστω κι αν δεν συνοδεύτηκαν αυτές από πρωταθλήματα ελέω ΠΟΚ κλπ), θα ξεθωριάσει και θα κινδυνέψει ο Πανιώνιος να ακολουθήσει τη μοίρα άλλων ιστορικών ομάδων που ουσιαστικά έσβησαν από τον ποδοσφαιρικό χάρτη της χώρας μας. Προσωπικά θεωρώ ντροπή που ολόκληρος Ρεκόμπα όταν έφυγε βγήκε και είπε για μας (και καλά έκανε) ότι "πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω ομάδα που είτε χάνει είτε κερδίζει, γι αυτούς είναι ένα και το αυτό". Χωρίς να χάσουμε την διαφορετικότητά μας που είναι στοιχείο της κουλτούρας μας, πλάι στην παραδοσιακή επιιιδίωξη ανάδειξης νέων ταλέντων για το ελληνικό ποδόσφαιρο, πλάι στους αυτονόητους στόχους του ευ αγωνίζεσθαι, οι Πανιώνιοι θα πρέπει να ξαναγίνουν απαιτητικοί από τον εαυτό τους και να βάλουν ψηλότερους στόχους από αυτούς που κάποιοι νομίζουν ότι αρκούν στον"φτωχό πλην έντιμο Πανιώνιο". Το αγώγι ξυπνάει τον αγωγιάτη. Το παράδειγμα μας το έδωσε ο Ολυμπιακός Βόλου που με χαμηλότερο BADGET κατάφερε να φτιάξει ανταγωνιστική ομάδα που διεκδίκησε υψηλές διακρίσεις και ταπείνωσε τους "δυνατούς". Νοικοκυρεμένα οικονομικά ναι, αλλά και ελάχιστη εξασφάλιση της απαιτούμενης ανταγωνιστικότητας και ελκυστικότητας που πρέπει να έχει και να διατηρήσει η ομάδα, αν πραγματικά θέλει να εγγυηθεί την μελλοντική προοπτική της σε δρόμους που θα μας κάνουν περήφανους, είτε τελικά καταφέρουμε να κατακτήσουμε τους στόχους μας, είτε ατυχήσουμε από εξωγενείς παράγοντες. Πάνω από ολα ο Πανιώνιος...(απο τον καλο φιλο του blog George Panther)